مقدمه: مشکلات و مسایل مرتبط با چاقی صرفا به شرایط پزشکی و جسمانی محدود نیست؛ بلکه چاقی تاثیر زیادی بر ظرفیت کارکردی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت افراد دارد. هدف این مقاله بررسی چگونگی تاثیر چاقی بر ابعاد مختلف کیفیت زندگی مرتبط با سلامت است. روش کار: در این مطالعه مروری درباره رابطه چاقی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، مقالات و پایان نامه های داخلی و خارجی در سال های 1980 تا 2019 مورد بررسی قرار گرفتند. برای جستجو از پایگاه های Google scholar وProquest، Magiran، Irandoc و Sid استفاده شد. کلید واژه های جستجو شامل چاقی، اضافه وزن، کیفیت زندگی، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت بوده است. یافته ها: بررسی مطالب مذکور نشان می دهد که هر چهار بعد جسمانی، روانی، اجتماعی و محیطی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت به صورت منفی تحت تاثیر چاقی قرار می گیرند. نتیجه گیری: این یافته ها می توانند مبنایی برای رشد و ارتقاء کیفیت زندگی مرتبط با سلامت افراد چاق در ابعاد مختلف باشند.

مقدمه: زنان در معرض طلاق از نظر کیفیت زندگی و سلامت روان دچار چالش می شوند. درمان ذهن آگاهی شناختی نقش مهمی در سلامت روانی و جسمی آن ها دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر بخشی درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت بر کیفیت زندگی و سلامت روان زنان در معرض طلاق مراجعه کننده به مراکز قضایی شهر کرمان بود.مواد و روش ها: روش پژوهش از نوع نیمه تجربی و پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره تحت نظارت سازمان بهزیستی و نظام مشاوره شهر کرمان که به منظور طلاق به دنبال خدمات روانشناختی و به مراکز قضایی در سال 1401 ارجاع داده شدند؛ بودند که 30 نفر (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های کیفیت زندگی وار، کاسینسکی و کلر (1996) و سلامت روان گلدبرگ (1979) بود. مداخله آموزشی ذهن آگاهی طی 8 جلسه 90 دقیقه ای هفته ای دوبار در گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل هیچ گونه آموزشی دریافت نکردند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 انجام شد. میزان P کمتر از 05/0 معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد، درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت بر کیفیت زندگی و سلامت روان زنان مراجعه کننده به مراکز قضایی در سطح معناداری 001/0P< موثر است.

مقدمه: امروزه کیفیت زندگی در بیماری های مزمن از جمله بیماری نارسایی کلیه به عنوان یک معیار مورد توجه در جهان پزشکی مطرح است. مطالعه حاضر با هدف تعیین کیفیت زندگی بیماران با نارسایی مزمن کلیوی تحت همودیالیز انجام شد.روش کار: این مطالعه توصیفی- مقطعی روی 52 بیمار تحت همودیالیز در بیمارستان شهید مطهری جهرم به روش سرشماری در سال 1389 انجام شد. داده ها با استفاده از پرسش نامه ای شامل دو بخش اطلاعات جمعیت شناختی و اطلاعات پرسش نامه SF-36 به روش مصاحبه جمع-آوری و با کمک نرم افزار SPSS با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (میانگین، انحراف معیار، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تی) تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری 0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 56.48±15.38 بود. 46.2 درصد آنان زن و بقیه مرد بودند. میانگین نمره کل کیفیت زندگی 50.38±15.80، با کم ترین امتیاز (37.94±27.90) مربوط به بعد عملکرد جسمی و بیش ترین امتیاز (61.51±19.52) مربوط به بعد سلامت روانی بود. بین میانگین نمره کل کیفیت زندگی و جنسیت، گروه سنی و وضعیت تاهل تفاوت معناداری مشاهده شد (p=0.001، p=0.012، p=0.026). بین میانگین نمره کل کیفیت زندگی و وضعیت اقتصادی، میزان تحصیلات، وضعیت اشتغال، بیماری های زمینه ای، تعداد فرزندان و طول مدت دیالیز تفاوت معناداری وجود نداشت.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد بیماری مزمن کلیوی و انجام همودیالیز باعث ایجاد تغییرات زیادی در ابعاد زندگی بیمار می شود. با شناخت عوامل تاثیرگذار روی کیفیت زندگی در این بیماران، اعضای خانواده و تیم درمانی می توانند در راستای ارائه برنامه های مراقبتی و حمایتی از این اطلاعات استفاده کرده و بیماران را در سازگاری با بیماری و بهبود کیفیت زندگی یاری نمایند.

هپاتیت مزمن یکی از مهم ترین بیماری هایی است که به طور بارزی از کیفیت زندگی قربانیانش می کاهد. کیفیت زندگی، نیروی قدرتمندی در راستای راهنمایی حفظ و پیشبرد سلامت و تندرستی در جوامع و فرهنگ های متفاوت است. هدف از پژوهش ما در راستای تعیین عواملی است که کیفیت زندگی این بیماران را تحت تاثیر قرار می دهد. در این مطالعه مقطعی، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت بیماران مزمن کبدی با پرسشنامه SF-36 مورد مطالعه قرار گرفت و سوالات جمعیتی (سن، جنسیت، وضعیت تاهل، سطح تحصیلات) و شدت و مدت هپاتیت مزمن نیز در ابتدای پرسشنامه گنجانیده شد و نمرات کیفیت زندگی 140 بیمار با نمرات کیفیت زندگی 100 فرد سالم مقایسه شد و اطلاعات حاصله با استفاده از نرم افزار SPSS15 و آزمون آماریIndependent sample Ttest   و One Way ANOVA  و ضریب همبستگیPearson   و با درنظر گرفتن سطح معنی داری کمتر از 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.به طور کلی کیفیت زندگی بیماران مزمن کبدی در تمامی ابعاد هشت گانه و دو مولفه کلی سلامت، پایین تر از جمعیت سالم بود (عملکرد جسمی: 48.56±29.01، محدودیت نقش به علت مشکلات جسمی 21±30.69، درد جسمانی 41.58±26.97، شادابی و نشاط 50.98±25.91، سلامت عمومی 51.40±20.17، عملکرد اجتماعی 50.23±30.20، محدودیت نقش به علت مشکلات احساسی 37.56±3.40 و سلامت روان 60.76±24.03). از سویی بین سن، میزان تحصیلات، جنسیت، وضعیت تاهل و کیفیت زندگی، ارتباط خطی معنی داری وجود داشت.به طور کلی، بیماری مزمن کبدی، از کیفیت زندگی بیماران به خصوص در بعد مشکلات جسمی می کاهد، ولی شدت و مدت هپاتیت مزمن، تاثیر چندانی بر روی کیفیت زندگی ندارد. افراد مسن، مردان بدون تحصیلات دانشگاهی و مجردان، به صورت معنی داری از کیفیت زندگی پایین تری برخوردار بودند. با توجه به این که هدف از درمان بیماری های مزمن، افزایش طول عمر بیماران و بهبود بخشیدن به توانایی هایی آنان تا حد ممکن است تا بیماران بتوانند با حفظ سطح مناسبی از کیفیت زندگی به زندگی خود ادامه دهند.

هدف: هدف این پژوهش تعیین ابعاد هشت گانه کیفیت زندگی سالمندان شهرستان کاشان و بررسی نیازهای رفاهی، بهداشتی و درمانی آنان بود.روش: این پژوهش از نوع توصیفی- مقطعی است. جامعه آماری پژوهش افراد 60 ساله و بالاتر شهرستان کاشان بودند که همراه خانواده زندگی می کردند. آزمودنی های پژوهش 389 سالمند (196 مرد و 193 زن) بودند که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها پرسش نامه 36 سوالی کیفیت زندگی به کار برده شد.یافته ها: نمره کیفیت فعالیت فیزیکی افراد مورد بررسی 59 (زنان 57، مردان 66) و نمره درک کلی از سلامت در زنان سالمند 55.5، در مردان 65.7 و در کل 60.7 بود. نمره ایفای نقش جسمی  آزمودنی ها 51 (زنان 47.5، مردان 54.5)، نمره فعالیت اجتماعی 78.2 (78 در زنان، 78.4 در مردان) و نمره ایفای نقش عاطفی 61.8 ( زنان 61.2، مردان 62.4) بود. نمره سلامت روانی در زنان سالمند 91.4، در مردان 97.3 و در کل 94.4 و نمره درد جسمی 61.7 (زنان 57.2، مردان 66.1) بود.نتیجه گیری: سالمندان شهرستان کاشان از کیفیت زندگی مطلوب تری نسبت به مناطق دیگر کشور برخوردارند.

امروزه با توجه به افزایش طول عمر بیماران تالاسمی ماژور، آنها در دوران بزرگسالی، علاوه بر مشکلات جسمی، با مشکلات روانی نیز روبرو هستند. مطالعه حاضر، با هدف بررسی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت آنها در مقایسه با گروه کنترل و مشخص کردن ابعادی از سلامت که در اثر بیماری بیشتر تحت تاثیر قرار گرفته، انجام گرفت.در این مطالعه 250 نفر از بیماران تالاسمی ماژور مراجعه کننده به بخش تالاسمی بیمارستان دستغیب و 100 نفر از جمعیت همسالان سالم این افراد به عنوان گروه کنترل شرکت کردند. برای جمع آوری اطلاعات، از پرسشنامه SF-36 استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS 13 و آزمون های آماری T-test و ضریب همبستگیSpearman  استفاده و سطح معنی داری P≤0.05 در نظر گرفته شد.یافته های پژوهش، حاکی از پایین تر بودن سطح کیفیت زندگی بیماران تالاسمی از لحاظ مولفه سلامت جسمی و ابعاد مربوط به آن، نسبت به میانگین نمرات کیفیت زندگی در گروه کنترل بود؛ ولی در مورد مولفه سلامت روانی و ابعاد مربوط به آن، تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه یافت نشد. همچنین بیماران زن در بعد عملکرد اجتماعی، نمره بیشتری نسبت به مردان بیمار به دست آوردند. گروه بیماران با شدت خفیف عملکرد جسمی بهتری نسبت به گروه بیماران شدید نشان دادند.این مطالعه آشکار کرد که برای افزایش کیفیت زندگی بیماران تالاسمی ماژور، علاوه بر مسایل روانی بیماران، توجه ویژه به جنبه های جسمی و ارایه بیشتر و بهتر خدمات درمانی و توانبخشی به این گروه نیز ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: توسعه و تعدیل رفتارهای ارتقادهنده سلامت منجر به توانمند ساختن افراد در کنترل سلامت خود و بهبود وضعیت سلامت فرد و جامعه می شود و می‎تواند در ارتقای کیفیت زندگی وابسته به سلامت نقش عمده ای ایفا نماید. پژوهش حاضر با هدف تعیین وضعیت سبک زندگی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در غرب ایران در شهرهای کرمانشاه-سنندج-ایلام انجام شد. مواد و روش کار: پژوهش حاضر مقطعی از نوع توصیفی-همبستگی بود و جامعه آماری شامل تمامی شهروندان ساکن در شهرهای کرمانشاه، سنندج و ایلام بودند که با استفاده از نمونه گیری تصادفی-خوشه‎ای تعداد 1152 آن ها انتخاب شدند و به پرسشنامه‎های سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و کیفیت زندگی وابسته به سلامت پاسخ دادند. تحلیل داده‎ها با استفاده از نرم‎افزار SPSS-26 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد میان سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت و کیفیت زندگی وابسته به سلامت در شهرهای کرمانشاه، سنندج و ایلام رابطه معنادار وجود دارد. همچنین نتایج حاکی از آن بود که شهروندان ساکن کرمانشاه نسبت به شهر سنندج و ایلام، میزان بالاتری از رفتارهای ارتقادهنده سلامت از خود نشان داده و به دنبال آن کیفیت زندگی وابسته به سلامت بهتری نسبت به سنندج و ایلام دارند. نتیجه‎گیری: بر اساس نتایج حاصل، ضرورت دارد در استان های غربی کشور به ویژه ایلام و سنندج سیاست گذاری و برنامه ریزی های مناسب بهداشتی درمانی به منظور ارتقای کیفیت زندگی وابسته به سلامت و ترویج سبک زندگی سالم صورت گیرد.

زمینه و هدف شواهد موجود، ارتباط سلامت معنوی با کیفیت زندگی مرتبط با سلامت را در افراد مبتلا به بیماری های مزمن نشان داده اند. پژوهش حاضر ازجمله اولین مطالعاتی است که با هدف بررسی ارتباط سلامت معنوی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در جمعیت عمومی بزرگسال تهرانی در فاصله سال های 95-1393 انجام شده است. مواد و روش ها مطالعه مقطعی حاضر در چارچوب مطالعه قند و لیپید تهران بر روی بزرگسالانی که پرسشنامه جامع سنجش سلامت معنوی و همچنین مقیاس بومی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (SF-12) را تکمیل نموده بودند، انجام شد. ارزیابی ارتباطات بین متغیرهای جمعیت شناختی، سلامت معنوی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت با استفاده از روش مدل سازی معادلات ساختاری به تفکیک جنسیت انجام شد. یافته ها پرسشنامه سلامت معنوی توسط 1595 نفر (56/2 درصد زن و 43/8 درصد مرد) با میانگین سنی 12/5± 41/3 سال تکمیل شد. در مجموع 361 نفر (22/6 درصد) مجرد بوده و 657 نفر (2/41 درصد) تحصیلات دانشگاهی داشتند. میانگین امتیاز کل سلامت معنوی و مولفه های شناختی/ عاطفی و رفتاری در زنان به طور معنی داری بالاتر از مردان بود (p<0/001). علاوه بر این میانگین امتیاز کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در مردان نسبت به زنان مورد بررسی در تمامی ابعاد بالاتر بود (p<0/001). شاخص های برازش مدل مفهومی مورد آزمون برای مردان و زنان مقادیر قابل قبولی را نشان داد. ارتباط مستقیم معنی داری بین مولفه شناختی/ عاطفی سلامت معنوی با بعد روانی کیفیت زندگی در مردان (p<0/05 و 0/37=β ) و زنان (p<0/05 و 0/21=β ) وجود داشت. ملاحظات اخلاقی پیش از اجرای طرح، تمامی مشارکت کنندگان برگه های رضایت آگاهانه را امضا کردند. نتیجه گیری: الگوی ساختاری ارتباط معنی دار سلامت معنوی با کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در زنان و مردان بزرگسال تهرانی، می تواند در مداخلات ارتقای کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در جامعه شهری تهران مورد بهره برداری قرار گیرد. تعمیم نتایج حاضر، مستلزم مطالعات بیشتر در جمعیت های مختلف به ویژه ساکنین سایر شهرها و روستاهای کشور است.

مقدمه: با توجه به اهمیت روزافزون ارتقا کیفیت زندگی در بیماری های مزمن از جمله بیماری دیابت، این پژوهش به منظور بررسی سطح کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، در بیماران دیابتی نوع یک در ایران انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر، به صورت مقطعی، روی 150 بیمار دیابتی نوع یک انجام شد. پرسش نامه ارزیابی کیفیت زندگی که روایی و پایایی آن در گذشته به اثبات رسیده بود، به بیماران داده شد. این پرسش نامه شامل 20 سوال در پنج حیطه روابط اجتماعی، روانی ـ عاطفی، فعالیت های روزانه، عملکرد تحصیلی و درمان می باشد. یافته ها: میانگین سنی افراد 22.14±6.84 سال و میانگین مدت زمان ابتلا به بیماری 8.97±7.14 سال بود. هم چنین میانگین امتیاز کیفیت عمومی زندگی برای مردان 70.70±13.95 و برای زنان 67.27±11.87 بود. بین مردان و زنان از نظر امتیاز کیفیت عمومی زندگی اختلاف معنی داری دیده نشد، ولی در حیطه درمان، کیفیت زندگی در مردان نسبت به زنان به طور معنی داری بالاتر بود. امتیاز کیفیت عمومی زندگی با مدت زمان ابتلا و نوع انسولین ارتباط معنی داری داشت، و نیز امتیاز کیفیت عمومی زندگی و در حیطه های روانی ـ عاطفی، روابط اجتماعی، عملکرد تحصیلی و درمان در بیمارانی که از انسولین های آنالوگ استفاده می کردند، بهتر بود. نتیجه گیری: این پژوهش برای اولین بار در ایران به منظور بررسی امتیاز کیفیت زندگی در بیماران دیابتی نوع یک انجام شد. به نظر می رسد مراقبت همه جانبه از بیماران دیابتی شامل مشاوره های بهداشت روان و آموزش ساختار یافته و هدفمند می تواند در این زمینه راهگشا باشد.